Over
Denise Joosten (1992)
Binnen de lijntjes kleuren is mij nog nooit echt goed gelukt, omdat ik ook nooit daadwerkelijk heb begrepen waarom je dat zou willen doen. Desondanks heb ik het lange tijd heel hard geprobeerd, terwijl ik altijd het gevoel behield consistent 'alles' fout te doen. Aan mijn eigen hoge verwachtingen en die van mijn omgeving kon ik niet voldoen. Mijn grote mond wekte ook vooral de indruk dat ik het allemaal wel kon, maar gewoon mijn best niet genoeg deed. Deze wisselwerking maakte dat ik me ontwikkelde tot een enorme pleaser. Ik was altijd gericht op de behoeften van anderen, zag mezelf vooral als probleemfiguur en probeerde mijn identiteit en 'plek in de wereld' te vinden middels aanpassen, zorgen, overnemen en dragen voor de ander. Op die manier heb ik vrij lang kunnen 'functioneren' en viel het nooit iemand echt volledig op dat ik autistisch ben, en dubbel pret heb in het leven met ADHD erbij. Pas op mijn 27e begon deze tocht van schatgraven, en net als veel anderen die laat in het leven worden geïdentificeerd en/of gediagnosticeerd, had ik een rits aan zowel ernstige mentale als lichamelijke klachten ontwikkeld.
Aandachtstekort, impulsiviteit en hyperactiviteit waren geen kenmerken die ik bij mezelf vond passen. Ik leek eerder aandacht teveel te hebben, was geneigd alles te overdenken en raakte daardoor lamgeslagen. Echt druk of luidruchtig vond ik mezelf ook niet (nu lach ik smakelijk om die blinde vlekken). Toen ik me meer ging verdiepen in ADHD (lees: er mijn complete hyperfixatie van maakte) en hoe verschillend het zich uit en ontwikkelt, kwam de diagnose uiteindelijk enkel nog als bevestiging van wat ik al wel wist. Ik vergat echter goed te luisteren toen ze me vertelden toch ook wel stevige autistische trekken te hebben waargenomen. Dat geloofde ik wel en boeide me niet zo. Via vele slingerpaadjes heb ik uiteindelijk toch ook de autist in mij moeten omarmen, met name in alle spiegels die ik de afgelopen jaren in dit mooie werk voorgeworpen heb gekregen.
Ik heb mijn gehele identiteit positief moeten herzien, omdat ik mezelf door de gevolgschade zo volledig kwijtgeraakt was in de constante modus van overleven en aanpassen. Mijn leven is nu weer 'van mij', ik omarm mezelf en de ander, leef naar mijn eigen waarden en spreek open en eerlijk, zoals ik altijd al heb gewild. Ik heb mijn gevoel voor autonomie en eigenwaarde weer terug door de 'verborgen schatten' van ADHD en autisme op te graven, ze op te poetsen en als zijnde trofeeën on display te zetten.